Cé go bhfuil sé coitianta glacadh leis go bhfuil neart speiceas plandaí agus ainmhithe dúchasacha ann, nó tugtha chun cineáil sa bhithsféar ar oileán na hÉireann, an dtig linn a aithint gur dúchasaigh iad fosta muintir an oileáin a chónaíonn anseo glúin i ndiaidh glúine ?

Go bunúsach, iad siúd a fhásann aníos, a chónaíonn, a mhaireann, a ghineann agus a éagann laistigh den bhithsféar seo, tá siad fite fuaite ann. Tá cultúr sainiúil shinsir na tíre seo, á chur ar aghaidh i dteanga thraidisiúnta, i gceol, i scéalta, i gceardaíocht agus eile leis na céadta bliain anuas.

Le dúchas a bhaint amach, mar dhóigh le bheith rannpháirteach sa domhan nó le bheith fite fuaite ann, tugtar gealltanas go ndéanfar ceangal leis an Mháthair-Chruinne, lena farraigí agus a huiscebhealaí, agus í a chaomhnú agus a chosaint, mar neach beo casta, mothaitheach a chuireann bunriachtanais na beatha ar fail dúinn.

Taobh thiar den ghealltanas seo nó den chóras creidimh seo is léir gurb ann do ghnéithe an chultúir a cheanglaíonn daoine ar an oileán seo:  tá an Ghaeilge, an teanga nó an teanga dhúchais, lán d’uigeachtaí, d’fhocail agus de nathanna cainte a spreagann agus bhaineann le smaointeoireacht éiceachórais.

Le dúchas a éileamh ar an oileán seo mar shinsir na todhchaí, is é ata i gceist ná maireachtáil de réir luachanna dúchasacha, agus iad a eiseamláiriú do na glúnta atá le teacht, agus seasamh le pobail dhúchasacha ar fud an domhain ar mhaithe le gnáthóga sláintiúla a chosaint, a ghrá agus a chothú.